Λευτέρης Φίλιππας-Καμπούνης:
"Μια Ζωή Αγωνιστής"!!!
Το παρακάτω κείμενο δημοσιεύτηκε και
στην έντυπη εφημερίδα μας "ΧΑΪΔΑΡΙ Η πόλη μας"
ΓΝΩΡΙΜΙΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ ΜΑΣ
Τον κύριο Λευτέρη Φίλιππα γνώρισα λίγες μέρες μετά τα γενέθλιά του, όταν είχε συμπληρώσει το 80ό έτος της ηλικίας του. Οι συστάσεις από την Υπεύθυνη του Γραφείου Τρίτης Ηλικίας του Δήμου Ελένη Μαζαράκη για έναν ευαίσθητο άνθρωπο, χαμηλών τόνων, ιδεολόγο και αγωνιστή δίπλα σε μία προκομμένη σύζυγο και στυλοβάτη της ζωής του, την κυρία Βάσω, επαληθεύτηκαν από την πρώτη μας κιόλας συνάντηση. Η έκπληξη για μένα ήταν ότι επρόκειτο για τους γονείς της Ακριβής Φίλιππα, Καθηγήτριας Φυσικού, που από φέτος ανήκει στο εκπαιδευτικό δυναμικό του 4ου Γυμνασίου Χαϊδαρίου!
Ο Λευτέρης Φίλιππας γεννήθηκε στις 18 Ιανουαρίου 1937 στο Δρυμώνα Λευκάδας. Ήταν το πέμπτο παιδί μιας αγροτικής οικογένειας που απαριθμούσε δύο αγόρια και τρία κορίτσια. Σε ηλικία μόλις δύο ετών χάνει τον πατέρα του, ενώ λίγο αργότερα ηχούν οι σάλπιγγες του πολέμου. Πέτρινα τα χρόνια της παιδικής του ηλικίας, καθώς μεγάλωσε ορφανός, νηστικός και ξυπόλητος, όπως λέει ο ίδιος. Μέχρι τα δώδεκα δεν έβαλε παπούτσι στα πόδια του και από πολύ μικρός αναγκάζεται να βγει στη βιοπάλη. Αετόπουλο του Ε.Α.Μ. στην Αντίσταση καταφέρνει με δυσκολία λόγω των συνθηκών να τελειώσει το Δημοτικό. Και μετά κοπροσυλλέκτης αρχικά, βοσκός, σηροτρόφος, εργάτης γης στη συνέχεια για να βοηθήσει την οικογένειά του. Ο αγώνας του μεταφέρεται από τη Λευκάδα στην Αιτωλοακαρνανία και από εκεί στην Πελοπόννησο. Κάνει όλες τις γεωργικές εργασίες και ευγνωμονεί τη μητέρα του που τον έκανε μαχητή με το σακέτο του κοπροσυλλέκτη, αντί να του δώσει το σακούλι της διακονιάς.
Μεταξύ 1959 και 1961 υπηρετεί τη στρατιωτική του θητεία. Σταθμό της ζωής του αποτέλεσε τότε η απόφασή του, όταν ήταν εκπαιδευτής νεοσυλλέκτων στην Κέρκυρα, να γραφτεί παράλληλα στη Σχολή Κοντολέφα και να παρακολουθήσει δια αλληλογραφίας μαθήματα λογιστικής, που σε ανύποπτο χρόνο και εντελώς τυχαία τον έκαναν λογιστή, όταν αργότερα «οικονομικός μετανάστης» στην Αθήνα, όπως δηλώνει, αναζητούσε ανάμεσα σε αμέτρητες πρόσκαιρες δουλειές το βιοποριστικό του επάγγελμα. Δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια ήταν λογιστής, τα έντεκα από αυτά στη ΒΙΟΚΕΜ, εταιρεία με χημικά, από την οποία συνταξιοδοτήθηκε το 1976, καθώς η ασθένεια είχε χτυπήσει πλέον απειλητικά την πόρτα της ζωής του.
Αγωνιστής από τα μικράτα του ο Λευτέρης Φίλιππας, ανένταχτος ιδεολόγος της αριστεράς, μπροστάρης στους αγώνες για ειρήνη, δημοκρατία, ελευθερία έπαιξε δυο φορές κρυφτούλι με τον θάνατο και τον κέρδισε! Η πρώτη ήταν κατά τον εορτασμό της επετείου για την ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοποτάμου, στις 29 Νοεμβρίου 1964, όταν η έκρηξη της νάρκης προς το τέλος της εκδήλωσης, που άφησε πίσω της δεκατρείς νεκρούς και αμέτρητους τραυματίες, έγινε ακριβώς στο σημείο εκείνο που μόλις πριν από πέντε λεπτά είχαν αφήσει μαζί με τη Βάσω, τη μετέπειτα σύζυγό του! Η άλλη στις 21 Ιουλίου 1965, όταν συνήλθε χτυπημένος από την επίθεση των αστυνομικών με κλομπ, δόρατα, καπνογόνα και δακρυγόνα πάνω στην πορεία των φοιτητών και των άλλων διαδηλωτών και είδε ότι ήταν πεσμένος δίπλα σε έναν νέο μισολιπόθυμο και βαριά τραυματισμένο εκείνη τη στιγμή, νεκρό την επομένη, όπως έγραψαν οι εφημερίδες, τον Σωτήρη Πέτρουλα!
Δεύτερος σταθμός και γεγονός που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη ζωή του ήταν η γνωριμία του στις 6 Ιανουαρίου 1963 με τη Βάσω Καρατουλιώτη από το Λατζόι Ηλείας και ο γάμος τους στις 7 Μαΐου 1967. Με τη Βάσω δίπλα του πορεύτηκε πενήντα τέσσερα χρόνια μέχρι σήμερα στη ζωή. Μαζί στους αγώνες, μαζί στην οικογένεια, μαζί στη δουλειά, όταν μετά τη συνταξιοδότησή του αναγκάζεται να γίνει έμπορος βιβλίων, μαζί απέναντι στη γάγγραινα της γραφειοκρατίας, των Υγειονομικών Επιτροπών και της Νέας Τάξης πραγμάτων, μαζί στην αντιμετώπιση της φοβερής και αγιάτρευτης ασθένειάς του. Με τη Βάσω δίπλα του καταργείται, όπως γράφει, το διλημματικό ερώτημα «Να ζει κανείς ή να μη ζει»!
Η σκλήρυνση κατά πλάκας είναι μία φοβερή, ιδιόρρυθμη και ανίατη ασθένεια. Στη μακρόχρονη πορεία της χτυπά ύπουλα αλλά σταθερά, μεταλλάσσεται προοδευτικά και προσθέτει βαθμούς αναπηρίας στον ασθενή ως τα τελικά στάδια της καθήλωσης, της κατάκλισης, της απώλειας μνήμης και συγκέντρωσης. Για τον Λευτέρη Φίλιππα η τραυματική κακουχία της 21ης Ιουλίου 1965 ήταν η αιτία ή η αφορμή για να εκδηλωθεί η ασθένεια, η οποία εξελισσόμενη αργά και πάντα επιθετικά τον κατέστησε συνταξιούχο αναπηρίας του Ι.Κ.Α. από τον Φεβρουάριο του 1976 και παραπληγικό από τον Μάρτιο του 1983. Ο Λευτέρης Φίλιππας όμως δεν κάνει πίσω. Μπροστά στη μεγαλύτερη κατά τον ίδιο κοινωνική μάστιγα τόσο για τη βασανιστική διάρκεια όσο και για το κοινωνικό κόστος ορθώνει απέναντί της τη δική του δύναμη, τη δύναμη της θέλησης! Αυτός για τον οποίο ο αγώνας στη ζωή έχει ταυτιστεί με την αναπνοή του πώς θα γίνει τώρα ρίψασπις! Αυτός για τον οποίο το μεγαλείο της ζωής είναι να αγωνίζεσαι να αναπνεύσεις, ακόμα κι όταν δεν ελπίζεις σε τίποτα, αντιστέκεται τώρα πεισματικά στην επέλασή της!
Έτσι στις 12 Νοεμβρίου 1970 γίνεται πατέρας. Αποκτά τη μονάκριβη κόρη του από την οποία καμαρώνει σήμερα δύο χαριτωμένα εγγονάκια. Έπειτα παρά τις αρχές του γίνεται έμπορος βιβλίων βοηθώντας τη σύζυγό του που έβγαλε άδεια γι’ αυτό το επάγγελμα. Το 1980 γίνεται βασικό ιδρυτικό μέλος του Τοπικού Συλλόγου του χωριού του και αρθρογραφεί επί χρόνια στην εφημερίδα του. Αποκορύφωμα του νέου αγώνα του η απόφασή του να γράψει ένα βιβλίο «κι ας μην τον βοηθούν το ακαλλιέργητο μυαλό και τα μισοπαράλυτα χέρια», όπως με σεμνότητα και σεβασμό προς τον αναγνώστη γράφει. Και προσθέτει: «Δεν σκόπευα ασφαλώς να παραστήσω τον … συγγραφέα. Ήταν ίσως μια αυθόρμητη ενέργεια που έγινε με μια ακαθόριστη εντολή κάποιου κέντρου ενός ανθρώπινου ευρισκόμενου υπό την απειλή της σκλήρυνσης εγκεφάλου, που θέλησε με αυτή να …στείλει ένα μήνυμα προς τα λοιπά κέντρα να ΑΝΤΙΣΤΑΘΟΥΝ».
Το πρώτο βιβλίο ακολούθησε δεύτερο κι αυτό τρίτο και μέχρι σήμερα έχουν εκδοθεί οκτώ βιβλία του: 1) Γροθιά στο άπειρο-κραυγή στο χάος-πυγολαμπίδα στη νύχτα, 1996. 2) Αντισταθείτε, 1999. Το βιβλίο παρουσιάστηκε στις 15-5-2000 στο Πνευματικό Κέντρο «Γιάννης Ρίτσος» του Δήμου Αιγάλεω παρουσία των δημάρχων Γιάννη Μυστακόπουλου και Κυριάκου Ντηνιακού. 3) Ο άνθρωπος, αυτό το –τόσο όμορφο- Τέρας, 2002. 4) Το μικρό χωριό Δρυμώνας, 2002. 5) Παραλειπόμενα και επακόλουθα της έκδοσης ενός βιβλίου, 2003. 6) Τριλογία αλαλούμ, 2009. Παρουσιάστηκε στις 11-11-2009 στον Πολυχώρο Τέχνης του Δήμου Χαϊδαρίου παρουσία του Προέδρου της Βουλής Απόστολου Κακλαμάνη, του Κυριάκου Ντηνιακού και του σημερινού δημάρχου Μιχάλη Σελέκου. 7) Μοιραίοι Κυβερνήτες μιας χώρας σε μια γενιά, 2015. 8) 1960-1970 Μία κρίσιμη δεκαετία, 2016.
Τα βιβλία με κείμενα γραμμένα σε πεζό λόγο και σε στίχους, όλα κοινωνικοπολιτικού περιεχομένου, καταγράφουν μέσα από την αλληγορία, την κριτική, τη σάτιρα, το σκώμμα και το σαρκασμό ενίοτε μια ιστορική διαδρομή που συμπίπτει με αυτή της ζωής του συγγραφέα. Είναι μια προσπάθειά του να υπερασπιστεί την ίδια τη ζωή και τις αξίες της με τον λόγο και την ψυχή του, αφού το σώμα αρνείται πεισματικά να τον ακολουθήσει. Ο ίδιος γράφει για τις προθέσεις του: «Το απαίδευτο, το προβληματικό, το χτυπημένο από τη σκλήρυνση μυαλό ενός τετραπληγικού προσπαθεί να εκφράσει τον προβληματισμό του για τα πολιτικά και κοινωνικά δρώμενα του καιρού του, τον πόνο –όχι τον σωματικό- και την οργή του για ένα κοινωνικό γίγνεσθαι που δεν τον εκπροσωπεί, αρνείται να το αποδεχτεί, αντιστέκεται με όποιον τρόπο μπορεί, κριτικάρει, καταγγέλλει, σατιρίζει, σαρκάζει, πεισμώνει, αλλά και ελπίζει». Και η προτροπή του «Αντισταθείτε», απόρροια μιας ζωής δικών του αγώνων και εμπειριών, απευθυνόμενη προς όλους και κυρίως προς τους νέους είναι το μήνυμά του ότι χωρίς αγώνα στη ζωή τίποτα δεν μπορεί να κατακτηθεί. Είναι ένα μήνυμα ότι μόνο με ατσάλινη θέληση, πίστη στις δυνάμεις μας, υπομονή και πείσμα μπορούμε να φέρουμε πιο κοντά την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο. Είναι η ευχή του και η μοναδική του επιθυμία «Να βρεθούμε όλοι μαζί –όσοι ζωντανοί- σε μια παγκόσμια ευγενική άμιλλα, σε μια κατ’ εξαίρεση Ολυμπιάδα, όπου θα αγωνιστούμε, για να σπάσουμε όλα τα ρεκόρ στα παρακάτω μεγάλα αγωνίσματα: της Αρετής, της Αδελφοσύνης, της Ισότητας, της Δικαιοσύνης, της Ανθρωπιάς, της Λογικής, της Λευτεριάς». Είναι το σφιγμένο… μέσα στην παράλυτη γροθιά τριαντάφυλλο που αφήνει στα χέρια μας!!!
Αγγελική Γκανά-Ρηγάκη, Φιλόλογος
Πρώην Δ/ντρια 4ου Γυμνασίου Χαϊδαρίου
